Till now, being unwell hardly meant anything more than catching a common cold, or a bacterial throat infection or a sorry tummy. A visit to family doctor, some anti-biotic prescribed if needed, a rest for a day and I would be more than okay. This time around, I thought it would be the same story, the only difference was, I felt as if my right ear was blocked, and I could barely hear anything. I had severe cold too. Doctor diagnosed that this may be due to a sinusitis, may be a frozen mucus at the back of my ear. He prescribed some usual medicines along with some nasal drops to drain out ear blocking. Three days went by. My cold was all right, but somehow, ear did not show any improvement. Doctor seemed clueless now. He referred me to an ENT surgeon.
Going by initial checks, this ENT surgeon, too made the same assumption, and prescribed a long list of medicines for a week. If these medicines would not take any effect, I would need to undergo a small surgery, to extracts fluids deposited if any in the right ear-tube. Another week, another dose of medicines, and the same story repeated. There wasn't even slightest of improvement in my ear. In fact, now, there was little that I could hear. It was more than two weeks, and feeling of semi hearing impaired was nothing but frustrating.
Today was d-day, I stumbled into doctor's cabin. He had a worried look on his face finding no improvement in spite of extensive medication. He immediately sent me for a hearing test, 'Audio-metric test' as they call it in medical terms. It was a sound-proof room. There were a couple of headphones, some electronic meter kind of devices and an enthusiastic young intern. I was made to wear those headphones, and asked to recognise periodic beep sounds,, I don't know, for how long it carried on, I would hear some feeble sounds, indicate to intern, and he made some notes, I saw drops of sweat encircling his temple. Eventually, he scribbled a note saying "right ear - severe hearing loss, cause - unkonwn?"
Back to square one. Doctor was at his softest to and to an extent bluntest to say there are two news a good one and a bad one. Good one is - there was no fluid in ears as diagnosed before, so there was no need of any surgery. And, the bad one - my nerve from right ear to brain was severely damaged, and that's what has caused he hearing loss. and before me asking anything, he continued saying that this hearing loss is most of the time irreversible. This nerve damage has no definite cause, it may be due o a virus, a kind of infection and anything else. He would prescribe me a medicine for some days and we could just hope that I may recover, but there is no guarantee.
Phew, it was bomb after bomb on me, my hands were literally trembling.I left the hospital literally numbed. In such situations, one would have plenty of free advice to shower on others, but when it comes to your own self, believe me, it's devastating. Just an idea of having a non functional organ is horrible. More than anything else, it's the psychological battle that drains one out the most. Wow, what a gift destiny had in store for me on the occasion of Dussera.I hope she accompanies it with the strength and the courage to cope with such trauma.....
Saturday, October 8, 2011
Friday, May 27, 2011
When It Rains!!!
It’s 6:35 in the evening, my company bus is trudging its way on dusty highway from Hinjewadi to the city of Pune. It’s pale, excruciatingly humid, but relievingly breezy outside for a usual May evening. Inside, it’s filled up with a sultry air of calm, concealing volcanic unrests within many minds. Most of them have dozed off, some even falling unconsciously on the shoulders of their neighbors with each jerk of a pothole, some looking in blank with a Himalayan frustration residing right from temples to chins, some contemplating something obscure (US –Iraq relations may be, huh??), some may be thinking of a revenge with their TLs, PMs, etc., some may be miffed by some abstruse company policy clause which wasn’t stated to them at the time of joining, some not happy with their deployments causing live issues, some may not be happy with their defects being rejected by developers and some oblivious of all, just listening to express tweets of Radio channel RJs with headphones literally stuffed into ears. Once in a while, a girl on one of the backseats bursts out in a giggle on her mobile, she disturbs the deep slumber of her neighbors, they just give her a helpless look and again doze off, she becomes suddenly conscious and starts speaking in the lowest possible tone, the art only women have mastered. The bus hits Pashan-Bavadhan Road, It suddenly gets dark, cool breeze seems to be turning more valiant, the Sun seems cute while he sets, the picturesque DRDO area looks even more eye catching, I look at my old Nokia 1100 and kick myself for not having a mobile phone with camera. The lightning strikes in between sporadically, you sense it’s coming now. Faces start being lit up, not because they want it, just that home is coming closer now. I immediately start praying that let it rain once I reach home safe and sound. People start getting down slowly, some start worrying about the bus snailing itself via jam packed road, some seem to be in a hurry of life to leave the bus and reach the destination in no time as if there is no tomorrow. The bus quietly advances from heavily loaded Chandni chowk overlooking numerous local politicians’ digital posters with wry smiles on their faces ,painted with fresh crow-shits here and there, and bang, it explodes and heavens open up, I immediately follow the precedent and shut the window. It starts coming down heavily now, people are frustrated of being caught napping, after all who would carry bunch of heavy umbrellas and rain suits on a burning May morning from home, they have no option now though, they periodically get down at their stops, look for the nearest shelter or start running, running for life, I wonder they ever had. My bus stop as an inevitability comes along, as always driver parks a little ahead, I curse him in mind and get down with a little reluctance. As I feel the rain drops striking my spectacles, for a moment I ask myself when was the last time I was literally drenched, when was the last time, I danced in the rains, but only for a moment though and suddenly someone else in me takes over that former someone, and guess what, I start running, no sprinting towards shelter, running for life, I wonder I ever had?
Tuesday, May 17, 2011
मेंदीच्या पानावर - ३
एक हातभर मिनिट्स ऑफ मीटिंग खरडले, आणि आऊटलूक मध्ये सेंड चं बटन क्लिक केलं. हुश्श, त्या इंग्रज क्लायंटाचा आत्मा थंड झाला असेल आता. बास्स, आज तसंही जास्त काम नव्हतंच, बस निघायलाही बराच वेळ होता. बाहेर चांगलंच अंधारून आलं होतं. मोठ्या खिडक्यांच्या काचांवर पावसाचे टप्पोरे थेंब हळूहळू जमा होवू लागले होते. अशा वेळेला मस्त कॉफी प्यायचा मूड होतो. तेजू ऑफलाईन दिसत होती. मी मागे वळून सागरला विचारलं
" काय रे, बिझी आहेस का?"
"नाही गं, बोल ना."
"चल मग, कॉफी घेवूया का?"
"चल "
त्या जुनाट व्हेन्डींग मशीन शी खडखडाट करत आम्ही कॉफी, खरंतर कॉफी फ्लेवर्ड मिल्क घेवून खिडकीपाशी आलो. काचेतून कोसळणारा पाऊस न्याहाळत अगदी मशिन ची कॉफी सुद्धा छान वाटते. काही मिनिटं अशीच गेली.
"तुला पावसात भिजायला आवडतं का गं?", हळूच शांतता भंग करत सागरनं विचारलं.
"अं, ह्म्म, ह्यॅ, आजिबात नाही, पाऊस नुसता पाह्त एन्जॉय करणं वेगळं, पण पावसात भिजणं म्हणजे जीवावर येतं. तुला काय आवडतं की काय?"
"ह्म्म, लहानपणीच आवडायचं, अगदी खूप. आता कुठलं परवडतंय भिजायला. कसं असतं ना, अगदी काल परवापर्यंत हवाहवासा वाटणारा पाऊस जेव्हा एकदम irritating वाटायला लागतो ना, तेव्हा मान्य करावं की आपण म्हातारे होत आहोत."
"हम्म.."
"ए , तुझ्याबरोबर रोज कॅन्टीन मध्ये कोण सॉलिड आयटम असते गं?", अचानक सागरने डोळा मारत विचारलं
एकदम पहिल्या गिअर वरून चवथ्या गिअर वर जावं असं काहीसं मला वाटलं.
"का रे? बरंच लक्ष असतं साहेबांचं. बाय द वे, ती सुद्धा मला विचारत होती, तुझ्या बाजूला कोण तो ढापण्या बसलेला असतो, मोठमोठ्याने फोनवर ओरडत? " मीही चेष्टेच्या मूडमध्ये येत म्हणाले.
"अरे वा, ढापण्या तर ढापण्या, निदान एखाद्या सुंदर मुलीने दखल तर घेतली. ह्या कंपनीत राहिल्याचं सार्थक झालं म्हणायचं, आता मी सुखाने डोळे मिटायला मोकळा."
काहीही असलं तरी ह्याचा खेळकरपणा मात्र वाखाणण्यासारखा होता.
"बरं झालं, कंपनीवरून आठवलं, मी तुला सांगितलं का गं?"
"नाही, काय?"
"अगं मी पेपर टाकलाय. सध्या नोटीस पिरीयड सुरु आहे."
"वा, अभिनंदन, कुठे चाललायेस? आणि कधी आहे लास्ट डे?"
"थॅन्क्स, अजून दोन आठवडे आहे मी तुला त्रास द्यायला."
"काय? दोन आठवडे? आणि तू आता सांगतोयेस? कुठं चालला आहेस हे तरी सांगणार आहेस का?"
मी डोळे मोठे करत विचारलं.
"सिटी ग्रुप"
"वॉव!! मग तर काय, मस्त हाईक मिळाली असेल, ग्रेट, कॉन्ग्रॅट्स. चांगली ऑपॉर्च्युनिटी मिळाली आहे. आता मीच एकटी राहते की काय इथे असं वाटायला लागलंय?"
"तुझं काय जीना यहा, मरना यहा आहे की काय?"
"नाही रे, बघू ह्या अप्राईझल मध्ये काय मिळते ते, त्यावरून मी ठरवेन." मी एक उसासा सोडत माझं दरवर्षीचं स्टॅन्डर्ड उत्तर देवून टाकलं.
"वोक्के, ब्येष्ट ऑफ लक.."
"ठीक आहे,.चल मी निघते, बसची वेळ झाली, बाय, उद्या बोलू."
"बाय"
बाहेर पाऊस वाढतच होता. कशीबशी छत्री बंद करत मी पुढच्या सीटवर बसले.पण सागरशी बोलल्यापासून एकच विचार सारखा मनात घोळत होता. ह्या कंपनीत जवळजवळ चार वर्षे होत आली.माझ्याबरोबर जॉईन झालेल्यांपैकी फक्त मी आणि तेजूच उरलो होतो आता. अगदी सागरसारखे मला ज्युनिअर असलेले लोक सुध्दा सोडून गेले होते, चालले होते. असं नाही की मी बाहेर कुठे प्रयत्न केला नाही. पण, कुठे मनासारखे पॅकेज मिळत नव्ह्ते, तर कुठे मनासारखे काम.आणि चार वर्षं इथं राहून एक प्रकारच्या कम्फर्ट झोन मध्ये आल्यासारखं वाटत होतं, अगदी मागच्या सलग दोन अप्राईझल मध्ये प्रमोशन साठी डावलून सुध्दा. पण असा कुणी ओळखीतलं निघून चाललं की, असं विचारांचं चक्र मनात फिरत राहायचं.मला एक कळत नाही, एखादी ओळखीची व्यक्ती उद्यापासून नसणार ह्याचं दु:ख जास्त असतं की, तुम्हाला का अशी संधी मिळत नाही ह्याचं? आता ह्या वर्षी आर या पार, एकदा बालाशी स्पष्ट बोलून काय तो निर्णय घ्यायचाच असा मी दरवर्षीप्रमाणे निर्णय घेतला.
कानात रेडिओ मिर्चीच्या आर जे ची वायफळ बडबड, बाहेरचा ट्रॅफिक जॅम, जोरात कोसळणारा पाऊस, आणि त्याच्याहूनही वेगाने मनात कोसळणारे विचार, आजूबाजूचे वैतागलेले, झोपाळलेले आणि म्लान चेहरे, मला सुध्दा कधी झोप लागली कळालंच नाही.
(क्रमशः)
" काय रे, बिझी आहेस का?"
"नाही गं, बोल ना."
"चल मग, कॉफी घेवूया का?"
"चल "
त्या जुनाट व्हेन्डींग मशीन शी खडखडाट करत आम्ही कॉफी, खरंतर कॉफी फ्लेवर्ड मिल्क घेवून खिडकीपाशी आलो. काचेतून कोसळणारा पाऊस न्याहाळत अगदी मशिन ची कॉफी सुद्धा छान वाटते. काही मिनिटं अशीच गेली.
"तुला पावसात भिजायला आवडतं का गं?", हळूच शांतता भंग करत सागरनं विचारलं.
"अं, ह्म्म, ह्यॅ, आजिबात नाही, पाऊस नुसता पाह्त एन्जॉय करणं वेगळं, पण पावसात भिजणं म्हणजे जीवावर येतं. तुला काय आवडतं की काय?"
"ह्म्म, लहानपणीच आवडायचं, अगदी खूप. आता कुठलं परवडतंय भिजायला. कसं असतं ना, अगदी काल परवापर्यंत हवाहवासा वाटणारा पाऊस जेव्हा एकदम irritating वाटायला लागतो ना, तेव्हा मान्य करावं की आपण म्हातारे होत आहोत."
"हम्म.."
"ए , तुझ्याबरोबर रोज कॅन्टीन मध्ये कोण सॉलिड आयटम असते गं?", अचानक सागरने डोळा मारत विचारलं
एकदम पहिल्या गिअर वरून चवथ्या गिअर वर जावं असं काहीसं मला वाटलं.
"का रे? बरंच लक्ष असतं साहेबांचं. बाय द वे, ती सुद्धा मला विचारत होती, तुझ्या बाजूला कोण तो ढापण्या बसलेला असतो, मोठमोठ्याने फोनवर ओरडत? " मीही चेष्टेच्या मूडमध्ये येत म्हणाले.
"अरे वा, ढापण्या तर ढापण्या, निदान एखाद्या सुंदर मुलीने दखल तर घेतली. ह्या कंपनीत राहिल्याचं सार्थक झालं म्हणायचं, आता मी सुखाने डोळे मिटायला मोकळा."
काहीही असलं तरी ह्याचा खेळकरपणा मात्र वाखाणण्यासारखा होता.
"बरं झालं, कंपनीवरून आठवलं, मी तुला सांगितलं का गं?"
"नाही, काय?"
"अगं मी पेपर टाकलाय. सध्या नोटीस पिरीयड सुरु आहे."
"वा, अभिनंदन, कुठे चाललायेस? आणि कधी आहे लास्ट डे?"
"थॅन्क्स, अजून दोन आठवडे आहे मी तुला त्रास द्यायला."
"काय? दोन आठवडे? आणि तू आता सांगतोयेस? कुठं चालला आहेस हे तरी सांगणार आहेस का?"
मी डोळे मोठे करत विचारलं.
"सिटी ग्रुप"
"वॉव!! मग तर काय, मस्त हाईक मिळाली असेल, ग्रेट, कॉन्ग्रॅट्स. चांगली ऑपॉर्च्युनिटी मिळाली आहे. आता मीच एकटी राहते की काय इथे असं वाटायला लागलंय?"
"तुझं काय जीना यहा, मरना यहा आहे की काय?"
"नाही रे, बघू ह्या अप्राईझल मध्ये काय मिळते ते, त्यावरून मी ठरवेन." मी एक उसासा सोडत माझं दरवर्षीचं स्टॅन्डर्ड उत्तर देवून टाकलं.
"वोक्के, ब्येष्ट ऑफ लक.."
"ठीक आहे,.चल मी निघते, बसची वेळ झाली, बाय, उद्या बोलू."
"बाय"
बाहेर पाऊस वाढतच होता. कशीबशी छत्री बंद करत मी पुढच्या सीटवर बसले.पण सागरशी बोलल्यापासून एकच विचार सारखा मनात घोळत होता. ह्या कंपनीत जवळजवळ चार वर्षे होत आली.माझ्याबरोबर जॉईन झालेल्यांपैकी फक्त मी आणि तेजूच उरलो होतो आता. अगदी सागरसारखे मला ज्युनिअर असलेले लोक सुध्दा सोडून गेले होते, चालले होते. असं नाही की मी बाहेर कुठे प्रयत्न केला नाही. पण, कुठे मनासारखे पॅकेज मिळत नव्ह्ते, तर कुठे मनासारखे काम.आणि चार वर्षं इथं राहून एक प्रकारच्या कम्फर्ट झोन मध्ये आल्यासारखं वाटत होतं, अगदी मागच्या सलग दोन अप्राईझल मध्ये प्रमोशन साठी डावलून सुध्दा. पण असा कुणी ओळखीतलं निघून चाललं की, असं विचारांचं चक्र मनात फिरत राहायचं.मला एक कळत नाही, एखादी ओळखीची व्यक्ती उद्यापासून नसणार ह्याचं दु:ख जास्त असतं की, तुम्हाला का अशी संधी मिळत नाही ह्याचं? आता ह्या वर्षी आर या पार, एकदा बालाशी स्पष्ट बोलून काय तो निर्णय घ्यायचाच असा मी दरवर्षीप्रमाणे निर्णय घेतला.
कानात रेडिओ मिर्चीच्या आर जे ची वायफळ बडबड, बाहेरचा ट्रॅफिक जॅम, जोरात कोसळणारा पाऊस, आणि त्याच्याहूनही वेगाने मनात कोसळणारे विचार, आजूबाजूचे वैतागलेले, झोपाळलेले आणि म्लान चेहरे, मला सुध्दा कधी झोप लागली कळालंच नाही.
(क्रमशः)
Sunday, April 24, 2011
मेंदीच्या पानावर - २
"भले बुरे जे घडून गेले, विसरून जाऊ सारे क्षणभर, जरा विसावू या वळणावर, या वळणावर.."
इअरफोन्स कानात कोंबून गाणं ऐकता ऐकता माझा डोळा कधी लागला काही कळालेच नाही. अचानक ड्रायव्हरने करकचून ब्रेक दाबला आणि मी दचकून जागी झाले. किलकिले डोळे करत बाहेर पहिल्यावर लक्षात आलं की बस ने भुसारी कॉलनीचा स्टॉप केव्हाच सोडला होता. मी झोपेत थेट पौड फाट्यापर्यंत पोचले होते.
"अरे देवा..." म्हणत मी ताड्कन उठले, कशीबशी बॅग पाठीवर अडकवून, विस्कटलेले केस ठीक ठाक करत मी खाली उतरले.
आता परत आमच्या फ्लॅटवर कसं जायचं? बाहेर पावसाचं चिन्ह होतं, रिक्षावाल्याने चांगलंच कापलं असतं.मग काय, वाट पाहीन पण पीएमटीनेच जाईन म्हणत नाईलाजाने बसची वाट पाहत थांबण्याशिवाय काही पर्याय नव्हता. ह्यादरम्यान मी स्वतःला हजार शिव्या देवून घेतल्या होत्या. पण आज नशीब जोरावर दिसत होतं, संध्याकाळी आठ वाजता चक्क बर्यापैकी मोकळी बस मिळाली, पीएमटीचा सौजन्य सप्ताह सुरू असल्याच्या थाटात कंडक्टरने जराही कटकट न करता सुटे पैसे परत केले आणि व्यवस्थित स्टॉपवरच बस थांबवली. मी खुशीतच खाली उतरले. एव्हाना वीजा चमकायला लागल्या होत्या. मी झपाझप पावलं टाकत निघाले, आमची बिल्डिंग रोड पासून थोडी आत होती, आणि आत जाणार्या रस्त्यावर कधीकधी अंधार असायचा, मला तेव्हा खूप भीती वाटायची. पाऊस सुरू व्हायच्या आत मी घरी पोचले आणि सुटकेचा नि:श्वास टाकत घरी शिरले. ऋता नेहमीप्रमाणे मोबाईलवरच चिकटलेली होती. तिचं दबक्या आवाजतलं बोलणं ऐकून, मी हळूच तिला डोळा मारला, तिने लगेच जीभ बाहेर काढून दाखविली.
तासाभराने माझं आवरल्यावर, ऋताने जेवायला हाक मारली. आज मावशींनी मस्त भेंडीची भाजी केली होती. आज ऋताचं मात्र जेवणात लक्ष दिसत नव्हतं, नेहमी हिच्या तोंडावर टेप चिकटवावा की काय असं वाटावं अशी अखंड बोलणारी ऋता आज काहीच बोलत नव्हती. मी काही बोलल्यावर सुध्दा अगदी तुटक तुटक उत्तरं देत होती.नक्कीच काहीतरी बिनसलं होतं. मला तिची थोडी काळजीच वाटू लागली होती. ऋता तीन वर्षांपासून माझी रूम पार्टनर होती, तसं तिच्या आणि माझ्यात कॉमन असं काही नव्हतं, तिचा स्वभाव माझ्या अगदी विरूध्द, सतत हसणारी, चेष्टा मस्करी करणारी, कायम मित्र मैत्रिणी, गेट टु गेदर्स, पिकनिक, पार्टीज एन्जॉय करणारी ऋता माझी पक्की मैत्रीण कधी झाली हे समजले सुध्दा नाही. आणि म्हणूनच तिचं गप्प राहणं खटकत होतं, कारण मागच्या वेळी, तिच्या अप्राईजल रिझल्ट नंतर एक दोन दिवस ती अशीच गप्प गप्प होती, पण सध्या तर अप्राईजल सिझन पण नव्ह्ता.
हात धुतल्यावर दोघी हॉलमध्ये बेडवर बसलो. मी लगेच विषय काढला.
"काय ऋताबाई, आज काय झालंय? गोर्या गोबर्या गालांवर एकही खळी पडली नाही संध्याकाळ पासून"
"काही नाही गं, थोडं डोकं दुखत होतं" उसनं अवसान आणत ऋता बोलली.
"ए ऋते, गप्प बस. खरं सांग, काय मला सांगण्यासारखं नाही का?"
"अगं हा स्वप्नील गं.." बोलता बोलता ऋताचा आवाज अचानक रडवेला झाला.
काहीतरी सिरिअस प्रकार वाटत होता. तसे दोघांचे अधूनमधून रुसवे फुगवे चालायचे, पण ऋताला अशी रडकुंडीला आलेली मी कधी पहिली नव्हती.
"काय झालं, काय म्हणतायेत आमचे भावी भाऊजी, काय खूप उतावळे झालेत की काय?"
मी थोडं वातावरण हलकं फुलकं करण्यासाठी विचारलं?
"अगं काय सांगू? तुला माहितीये ना ह्या वीक मध्ये फुल्ल लोड होता प्रोजेक्ट मध्ये. काल तर गो लाईव्ह होता. रात्री खूप उशीर झाला निघायला. मला माझ्या टीएल नेच घरी सोडलं. बस्स, म्हणूनच ह्याचा पारा चढला. तू त्याच्याबरोबर येवढ्या रात्री आलीसच कशी? असं म्हणत माझ्याशी भांडतोय तो, म्हणतोय की मी काय मेलो होतो का? आता मला सांग, हा काय हडपसर वरून येणार होता का हिंजवडीला मला न्यायला?"
मला पहिल्यांदा ऐकून धक्काच बसला. स्वप्नील सारखा चांगला मुलगा असं काही वागेल यावर माझा विश्वासच बसेना.
"अगं तसं नसेल गं, काहीतरी गैरसमज झाला असेल." मी तिला समजावण्याच्या उद्देशाने म्हणाले.
"नाऽऽहीऽऽ. असं काही पहिल्यांदा होत नहिये. गेले काही दिवस मी पाहतीये, स्वप्नील खूपच पझेसिव्ह होत चाललाय. माझं माझ्या मित्रांशी, कुठल्याही मुलाशी जास्त बोललेलं त्याला खपत नाही, ह्याचा फोन मी चुकून रिसिव्ह केला नाही तरी खुप खोदून खोदून प्रश्न विचारतो. मागच्याच वीकेंडची गोष्ट, आम्ही दोघे डेक्कन च्या मॅक्डी मध्ये बसलो होतो, तिथे माझा कॉलेजचा एक मित्र अथर्व भेटला, मला पाहून अगदी गर्दीतून वाट काढत काढत आमच्या टेबलापाशी आला. फक्त एखाद दुसरा मिनिट होता, फक्त हाय हेलो करून निघून सुध्दा गेला. मग काय, आमच्या साहेबांचा मूड लगेच ऑफ. पूर्ण वेळ फक्त अथर्वचीच माहिती काढून घेत होता, तू त्याला कशी काय ओळखतेस?, तुमची मैत्री अजून आहे का? वगैरे, वगैरे..आता हे गुण आहेत, लग्न झाल्यावर काय होणार आहे कुणास ठावुक?"
बोलता, बोलता ऋताचे गोरे गाल लालबुंद झाले होते. मला तर हे सगळं विचित्रच वाटत होतं. ऋताचं लग्न आईवडिलांनीच ठरवलं होतं. स्वप्नील मला तरी खूप साधा, सरळ, लाजरा-बुजरा मुलगा वाटायचा. तो ऋताला भेटायला यायचा तेव्हा खालूनच बोलून निघून जायचा, चुकून सुद्धा कधी वर यायचा नाही. मला जेव्हा जेव्हा तो भेटला, तेव्हा अगदी अहो, जाहो करून बोलत असायचा, शेवटी मीच ऋताकडून रागवून रागवून अरे तुरे वर बोलणं आणायचे. आणि जे काही ऋताने आज सांगितलं ते ऐकून मी सुन्नच झाले होते. तिला काही तरी समजवायचं म्हणून मी बोलून गेले.
"अगं स्वप्नील चांगला मुलगा आहे. तुमचं लग्न आता दोन महिन्यांवर आलं आहे. काही गैरसमज असतील तर आत्ताच बोलून मिटवून टाका. मला खात्री आहे सगळं व्यवस्थित होईल"
"तसं झालं तर चांगलंच आहे." एक सुस्कारा टाकत ऋता पुटपुटली.
मी तिला समजावत होते खरी, पण कुठेतरी मलाच खुप उदास वाटू लागलं होतं. खरोखर, एकविसाव्या शतकात सुध्दा ही पुरूष मंडळी केवळ पुढारलेपणाचं ढोंग आणतात, आणि आतून मात्र तेवढीच बुरसटलेली आणि मागासलेली असतात, आणि असलं काही ऐकून मला तर ह्या असल्या मुलांचा आणि पुरुषी प्रवृत्तीचा जास्तच तिरस्कार वाटायला लागायचा, आपण पुरुष द्वेष्टे तर बनत चाललो नाही ना अशी उगाचच शंका यायची. मी तशाच मनःस्थितीत उठून बेडरूम मध्ये गेले.कानांत इअरप्लग्स कोंबून संदीप खरेची गाणी प्ले केली आणि डोळा कधी लागला कळालंच नाही..
(क्रमशः)
इअरफोन्स कानात कोंबून गाणं ऐकता ऐकता माझा डोळा कधी लागला काही कळालेच नाही. अचानक ड्रायव्हरने करकचून ब्रेक दाबला आणि मी दचकून जागी झाले. किलकिले डोळे करत बाहेर पहिल्यावर लक्षात आलं की बस ने भुसारी कॉलनीचा स्टॉप केव्हाच सोडला होता. मी झोपेत थेट पौड फाट्यापर्यंत पोचले होते.
"अरे देवा..." म्हणत मी ताड्कन उठले, कशीबशी बॅग पाठीवर अडकवून, विस्कटलेले केस ठीक ठाक करत मी खाली उतरले.
आता परत आमच्या फ्लॅटवर कसं जायचं? बाहेर पावसाचं चिन्ह होतं, रिक्षावाल्याने चांगलंच कापलं असतं.मग काय, वाट पाहीन पण पीएमटीनेच जाईन म्हणत नाईलाजाने बसची वाट पाहत थांबण्याशिवाय काही पर्याय नव्हता. ह्यादरम्यान मी स्वतःला हजार शिव्या देवून घेतल्या होत्या. पण आज नशीब जोरावर दिसत होतं, संध्याकाळी आठ वाजता चक्क बर्यापैकी मोकळी बस मिळाली, पीएमटीचा सौजन्य सप्ताह सुरू असल्याच्या थाटात कंडक्टरने जराही कटकट न करता सुटे पैसे परत केले आणि व्यवस्थित स्टॉपवरच बस थांबवली. मी खुशीतच खाली उतरले. एव्हाना वीजा चमकायला लागल्या होत्या. मी झपाझप पावलं टाकत निघाले, आमची बिल्डिंग रोड पासून थोडी आत होती, आणि आत जाणार्या रस्त्यावर कधीकधी अंधार असायचा, मला तेव्हा खूप भीती वाटायची. पाऊस सुरू व्हायच्या आत मी घरी पोचले आणि सुटकेचा नि:श्वास टाकत घरी शिरले. ऋता नेहमीप्रमाणे मोबाईलवरच चिकटलेली होती. तिचं दबक्या आवाजतलं बोलणं ऐकून, मी हळूच तिला डोळा मारला, तिने लगेच जीभ बाहेर काढून दाखविली.
तासाभराने माझं आवरल्यावर, ऋताने जेवायला हाक मारली. आज मावशींनी मस्त भेंडीची भाजी केली होती. आज ऋताचं मात्र जेवणात लक्ष दिसत नव्हतं, नेहमी हिच्या तोंडावर टेप चिकटवावा की काय असं वाटावं अशी अखंड बोलणारी ऋता आज काहीच बोलत नव्हती. मी काही बोलल्यावर सुध्दा अगदी तुटक तुटक उत्तरं देत होती.नक्कीच काहीतरी बिनसलं होतं. मला तिची थोडी काळजीच वाटू लागली होती. ऋता तीन वर्षांपासून माझी रूम पार्टनर होती, तसं तिच्या आणि माझ्यात कॉमन असं काही नव्हतं, तिचा स्वभाव माझ्या अगदी विरूध्द, सतत हसणारी, चेष्टा मस्करी करणारी, कायम मित्र मैत्रिणी, गेट टु गेदर्स, पिकनिक, पार्टीज एन्जॉय करणारी ऋता माझी पक्की मैत्रीण कधी झाली हे समजले सुध्दा नाही. आणि म्हणूनच तिचं गप्प राहणं खटकत होतं, कारण मागच्या वेळी, तिच्या अप्राईजल रिझल्ट नंतर एक दोन दिवस ती अशीच गप्प गप्प होती, पण सध्या तर अप्राईजल सिझन पण नव्ह्ता.
हात धुतल्यावर दोघी हॉलमध्ये बेडवर बसलो. मी लगेच विषय काढला.
"काय ऋताबाई, आज काय झालंय? गोर्या गोबर्या गालांवर एकही खळी पडली नाही संध्याकाळ पासून"
"काही नाही गं, थोडं डोकं दुखत होतं" उसनं अवसान आणत ऋता बोलली.
"ए ऋते, गप्प बस. खरं सांग, काय मला सांगण्यासारखं नाही का?"
"अगं हा स्वप्नील गं.." बोलता बोलता ऋताचा आवाज अचानक रडवेला झाला.
काहीतरी सिरिअस प्रकार वाटत होता. तसे दोघांचे अधूनमधून रुसवे फुगवे चालायचे, पण ऋताला अशी रडकुंडीला आलेली मी कधी पहिली नव्हती.
"काय झालं, काय म्हणतायेत आमचे भावी भाऊजी, काय खूप उतावळे झालेत की काय?"
मी थोडं वातावरण हलकं फुलकं करण्यासाठी विचारलं?
"अगं काय सांगू? तुला माहितीये ना ह्या वीक मध्ये फुल्ल लोड होता प्रोजेक्ट मध्ये. काल तर गो लाईव्ह होता. रात्री खूप उशीर झाला निघायला. मला माझ्या टीएल नेच घरी सोडलं. बस्स, म्हणूनच ह्याचा पारा चढला. तू त्याच्याबरोबर येवढ्या रात्री आलीसच कशी? असं म्हणत माझ्याशी भांडतोय तो, म्हणतोय की मी काय मेलो होतो का? आता मला सांग, हा काय हडपसर वरून येणार होता का हिंजवडीला मला न्यायला?"
मला पहिल्यांदा ऐकून धक्काच बसला. स्वप्नील सारखा चांगला मुलगा असं काही वागेल यावर माझा विश्वासच बसेना.
"अगं तसं नसेल गं, काहीतरी गैरसमज झाला असेल." मी तिला समजावण्याच्या उद्देशाने म्हणाले.
"नाऽऽहीऽऽ. असं काही पहिल्यांदा होत नहिये. गेले काही दिवस मी पाहतीये, स्वप्नील खूपच पझेसिव्ह होत चाललाय. माझं माझ्या मित्रांशी, कुठल्याही मुलाशी जास्त बोललेलं त्याला खपत नाही, ह्याचा फोन मी चुकून रिसिव्ह केला नाही तरी खुप खोदून खोदून प्रश्न विचारतो. मागच्याच वीकेंडची गोष्ट, आम्ही दोघे डेक्कन च्या मॅक्डी मध्ये बसलो होतो, तिथे माझा कॉलेजचा एक मित्र अथर्व भेटला, मला पाहून अगदी गर्दीतून वाट काढत काढत आमच्या टेबलापाशी आला. फक्त एखाद दुसरा मिनिट होता, फक्त हाय हेलो करून निघून सुध्दा गेला. मग काय, आमच्या साहेबांचा मूड लगेच ऑफ. पूर्ण वेळ फक्त अथर्वचीच माहिती काढून घेत होता, तू त्याला कशी काय ओळखतेस?, तुमची मैत्री अजून आहे का? वगैरे, वगैरे..आता हे गुण आहेत, लग्न झाल्यावर काय होणार आहे कुणास ठावुक?"
बोलता, बोलता ऋताचे गोरे गाल लालबुंद झाले होते. मला तर हे सगळं विचित्रच वाटत होतं. ऋताचं लग्न आईवडिलांनीच ठरवलं होतं. स्वप्नील मला तरी खूप साधा, सरळ, लाजरा-बुजरा मुलगा वाटायचा. तो ऋताला भेटायला यायचा तेव्हा खालूनच बोलून निघून जायचा, चुकून सुद्धा कधी वर यायचा नाही. मला जेव्हा जेव्हा तो भेटला, तेव्हा अगदी अहो, जाहो करून बोलत असायचा, शेवटी मीच ऋताकडून रागवून रागवून अरे तुरे वर बोलणं आणायचे. आणि जे काही ऋताने आज सांगितलं ते ऐकून मी सुन्नच झाले होते. तिला काही तरी समजवायचं म्हणून मी बोलून गेले.
"अगं स्वप्नील चांगला मुलगा आहे. तुमचं लग्न आता दोन महिन्यांवर आलं आहे. काही गैरसमज असतील तर आत्ताच बोलून मिटवून टाका. मला खात्री आहे सगळं व्यवस्थित होईल"
"तसं झालं तर चांगलंच आहे." एक सुस्कारा टाकत ऋता पुटपुटली.
मी तिला समजावत होते खरी, पण कुठेतरी मलाच खुप उदास वाटू लागलं होतं. खरोखर, एकविसाव्या शतकात सुध्दा ही पुरूष मंडळी केवळ पुढारलेपणाचं ढोंग आणतात, आणि आतून मात्र तेवढीच बुरसटलेली आणि मागासलेली असतात, आणि असलं काही ऐकून मला तर ह्या असल्या मुलांचा आणि पुरुषी प्रवृत्तीचा जास्तच तिरस्कार वाटायला लागायचा, आपण पुरुष द्वेष्टे तर बनत चाललो नाही ना अशी उगाचच शंका यायची. मी तशाच मनःस्थितीत उठून बेडरूम मध्ये गेले.कानांत इअरप्लग्स कोंबून संदीप खरेची गाणी प्ले केली आणि डोळा कधी लागला कळालंच नाही..
(क्रमशः)
Friday, April 8, 2011
मेंदीच्या पानावर - १
मी तणतणतच क्युबिकल मध्ये शिरले आणि बॅग जोरात डेस्क वर आदळली.
"काय झालं मॅडम?", आपला जाड फ्रेमचा चष्मा नीट करत सागरने विचारले.
"हे मेलं ट्रॅफिक रे, जरा पुढे सरकेल तर नशीब, नुसता वैताग आणलाय."
"ओक्के, मला वाटलं ब्वॉयफ्रेंडाशी भांडण बिंडण झाले की काय :)"
"हा हा हा, कै च्या कै"
मी खुर्चीत नीट बसतेच आहे तोपर्यंत फोन कोकलू लागला..
"हॅलो"
"हॅलो गवरी, बाला हियर"
बाला, आमचा मद्राशी मॅनेजर, ह्या गाढवाने एकदा तरी माझं नाव व्यवस्थित उच्चारावं अशी माझी कळकळीची इच्छा होती.
"हाय बाला, टेल मी"
"व्हेअर वेअर यू गवरी, आई वाज लूकिंग फार यू"
अरे बोक्या, नेहमी नवाच्या ठोक्याला हजर असते, तर पुसटशी दखल ही घेणार नाही, आणि नेमका आजच टपून बसला होतास.
"सॉरी बाला, बस वॉज लेट टुडे ड्यु टु हेवी ट्रॅफिक"
"न्येव्हर माईंड, क्यान यू कम टु माय ड्येस्क फॉर अ मिनट? वी आर हॅविंग अ क्विक टीम मीटींग"
ह्या बालाला मधूनच टीम मीटींग नावाचा भंपक प्रकार करण्याचा झटका यायचा, ज्यात फक्त तोच काहीतरी अगम्य भाषेत बडबड करायचा आणि बाकिचे आपले हो ला हो करायचे.
आजची मीटींग थोडी जास्त वेळच चालली. बाला स्वतःच काहीतरी पीजे मारून, स्वत:चं थुलथुलीत पोट सांभाळत खदाखदा हसत होता आणि बाकी सगळे निर्विकार चेहर्याने माना हलवत होते.
तो मीटींगचा टाईमपास संपवून मी जागेवर आले. सागर महाशय कुठल्याश्या किंगफिशर मॉडेल चे फोटोज अगदी भक्तिभावाने पाहण्यात तल्लीन झाले होते. मी गालातल्या गालात हसत मी मी म्हणणार्या मेल्स चेक करायला घेतल्या. बाप रे, सकाळपासून अगदी इश्शुजचा पाऊस पडत होता!!!!
शी बाबा, अर्धा दिवस सरत आला तरी कामात मन काही लागेना. एकापाठोपाठ एक ईश्शुस, डिफेक्ट्स पाठच सोडायला तयार नव्हते. तेजू तीन वेळा पिंग करून कंटाळली आणि एकटीच जेवायला निघून गेली.भरीस भर म्हणून की काय आजूबाजूला हळूच चोरून पाहावे म्हटले तर, पलीकडे बसणारा सुजल सिंग ही आलेला दिसत नव्हता.उंच, गोरापान, वेल बिल्ट, रोज नवीन हेअर स्टाईल ठेवणारा, क्लायंट पुढे फाडफाड इंग्रजी झाडणारा, स्टायलीश बाईक चालविणारा सुजल सगळ्या टीम चा हिरो होता. त्याने नुसते हाय म्हटले तरी मनात गुदगुल्या होत असत.
मी तंद्रीत असतानाच पर्स मधून मोबाईल खणखणल्याचा आवाज आला. घरचा फोन? मी फोन घेवून बाहेर आले.
"हेलो"
"हेलो गौरी, किती फोन करायचा? कुठे होतीस? ", राग, चीडचीड, काळजी अशा मिक्स्ड फीलीन्ग्स वाला आईचा आवाज.
"अगं, फोन पर्स मध्येच राहिला होता, त्यामुळे लक्षात आले नसेल."
"बरं, जेवलीस का?"
"नाही अजून, काम होतं खूप, जाईन आता."
"काय हे गौरी? येवढं काय काम असतं? दोन वाजून गेले, अशाने आजारी पडशील."
आई एकदा बोलायला लागली ना थांबतच नाही.
"अगं जाईन गं आता. बरं ते राहूदे, बाबांची तब्येत कशी आहे?"
"आहे बरी." एक सुस्कारा सोडत आई पुटपुटली.
"डॉक्टरांनी हजारदा सांगितलंय चहा वर्ज्य करा म्हणून, पण हा माणूस ऐकेल तर नशीब. जाऊदे, ते चालायचंच, बरं मी काय म्हणत होते, सुमन वन्स आल्या होत्या काल."
"वा, छान, कशी आहे ती?"
"बर्या आहेत, अगं त्या सांगत होत्या, त्यांच्या नणंदेच्या चुलत दीराच्या मावस बहिणीचा मुलगा पुण्यातच असतो. कुठल्यातर सॉफ्ट्वेअर कंपनीत आहे म्हणे. मॅनेजर आहे, एक लाख पगार आहे ."
"बरं मग?", मला हळूहळू गाडी कुठे शिरणार ह्याचा अंदाज येवू लागला होता.
"अगं तुझ्यासाठी विचारत होत्या. चांगले लोक आहेत, शिवाय आपल्या सांगलीचेच आहेत. पत्रिका जमते का ते पाहावे का?"
"आई, काय गं!!! तुला सांगितलं ना, आता बास्स म्हणून. मी कंटाळलेय या सगळ्याला आता"
"असं काय करतेस? येत्या मे मध्ये अठ्ठावीस पूर्ण होतील तुला. म्हातारी झाल्यावर का लग्न करणार आहेस. अशा गोष्टी वेळच्या वेळी झालेल्या चांगल्या असतात @@*****क्ष्क्ष्क्ष्क्ष्..."
पुढचं सगळं आता मला व्यवस्थित पाठ झालं होतं- आम्ही काय भल्यासाठी सांगतो, तुझ्या वयाची असताना मी तुला शाळेत सोडायला जात होते वगैरे, वगैरे..
"आई, मला भूक लागली आहे, मला जेवायला जावूदे"
हा रामबाण उपाय नेहमी काम करून जायचा. लेकराला भूक लागलीये म्हटल्यावर जगातल्या कुठल्याही आईचे शब्दसुद्धा घशातच अडकतील.
"बरं बाई, जा. पण मी काय सांगितलंय ते लक्षात ठेव."
हुश्श.. आईला असं दुखावताना मला सुद्धा काही आनंद होत नव्हता, पण काही गोष्टी, काही प्रसंग खूप खोलवर मनात रुतून बसले होते.साधारण दोन-तीन वर्षांपूर्वी हा पाहण्याचा, कांदा पोह्यांच्या कार्यक्रमांचा प्रपंच सुरू झाला होता. कुठे मुलगी नकटीच आहे, जास्त सावळीच आहे, जरा जास्त बुटकीच आहे, तर कुठे मुलाला पगार कमी आहे, थोडा जास्तच उंच आहे, त्याच्या पणजीला कोड होते,तर कुठे मलाच मुलगा अगदी काका सारखा वाटल एक ना अनेक न चे पाढे पाठ झाले होते.आईचे खंडोबा पासून अगदी हाजी अली पर्यंत सगळ्याना नवस बोलून झाले होते. शेवटी एका ठिकाणी रडत खडत का होईना, ठरलं. अगदी साखरपुड्यापर्यंत. पण मधूनच मुलच्या आईने, अहो, काय ही मुलगी, साधी टिकली सुद्धा लावत नाही, असं नाक मुरडायला सुरुवात केली आणि आज्ञाधारक मुलानेही तीच भुणभुण लावली. माझ्याही रागाचा पारा चढला, आणि व्हायचे तेच झाले, सगळं फिसकटलं. तेव्हापासून या सगळ्या प्रकाराची शिसारी आल्यासारखं झालं होतं. हे सो कॉल्ड सुशिक्षित लोक सुध्दा छोट्या छोट्या गोष्टींत मन दाखवताना पाहून तर उबगच आला आणि एक खूणगाठ मनाशी पक्की केली की, आता नो मोअर कांदा पोहे आणि ठरवा ठरवी काय व्हायच ते होवूदे.
मी पर्स उचलली, वॉश रूम मध्ये जावून चेहरा स्वच्छ धुतला, केस नीट केले, पावडर वगैरे फासून, अॅट लिस्ट बाहेरून फ्रेश झाले आणि कॅन्टीन कडे निघाले
(क्रमशः)
"काय झालं मॅडम?", आपला जाड फ्रेमचा चष्मा नीट करत सागरने विचारले.
"हे मेलं ट्रॅफिक रे, जरा पुढे सरकेल तर नशीब, नुसता वैताग आणलाय."
"ओक्के, मला वाटलं ब्वॉयफ्रेंडाशी भांडण बिंडण झाले की काय :)"
"हा हा हा, कै च्या कै"
मी खुर्चीत नीट बसतेच आहे तोपर्यंत फोन कोकलू लागला..
"हॅलो"
"हॅलो गवरी, बाला हियर"
बाला, आमचा मद्राशी मॅनेजर, ह्या गाढवाने एकदा तरी माझं नाव व्यवस्थित उच्चारावं अशी माझी कळकळीची इच्छा होती.
"हाय बाला, टेल मी"
"व्हेअर वेअर यू गवरी, आई वाज लूकिंग फार यू"
अरे बोक्या, नेहमी नवाच्या ठोक्याला हजर असते, तर पुसटशी दखल ही घेणार नाही, आणि नेमका आजच टपून बसला होतास.
"सॉरी बाला, बस वॉज लेट टुडे ड्यु टु हेवी ट्रॅफिक"
"न्येव्हर माईंड, क्यान यू कम टु माय ड्येस्क फॉर अ मिनट? वी आर हॅविंग अ क्विक टीम मीटींग"
ह्या बालाला मधूनच टीम मीटींग नावाचा भंपक प्रकार करण्याचा झटका यायचा, ज्यात फक्त तोच काहीतरी अगम्य भाषेत बडबड करायचा आणि बाकिचे आपले हो ला हो करायचे.
आजची मीटींग थोडी जास्त वेळच चालली. बाला स्वतःच काहीतरी पीजे मारून, स्वत:चं थुलथुलीत पोट सांभाळत खदाखदा हसत होता आणि बाकी सगळे निर्विकार चेहर्याने माना हलवत होते.
तो मीटींगचा टाईमपास संपवून मी जागेवर आले. सागर महाशय कुठल्याश्या किंगफिशर मॉडेल चे फोटोज अगदी भक्तिभावाने पाहण्यात तल्लीन झाले होते. मी गालातल्या गालात हसत मी मी म्हणणार्या मेल्स चेक करायला घेतल्या. बाप रे, सकाळपासून अगदी इश्शुजचा पाऊस पडत होता!!!!
शी बाबा, अर्धा दिवस सरत आला तरी कामात मन काही लागेना. एकापाठोपाठ एक ईश्शुस, डिफेक्ट्स पाठच सोडायला तयार नव्हते. तेजू तीन वेळा पिंग करून कंटाळली आणि एकटीच जेवायला निघून गेली.भरीस भर म्हणून की काय आजूबाजूला हळूच चोरून पाहावे म्हटले तर, पलीकडे बसणारा सुजल सिंग ही आलेला दिसत नव्हता.उंच, गोरापान, वेल बिल्ट, रोज नवीन हेअर स्टाईल ठेवणारा, क्लायंट पुढे फाडफाड इंग्रजी झाडणारा, स्टायलीश बाईक चालविणारा सुजल सगळ्या टीम चा हिरो होता. त्याने नुसते हाय म्हटले तरी मनात गुदगुल्या होत असत.
मी तंद्रीत असतानाच पर्स मधून मोबाईल खणखणल्याचा आवाज आला. घरचा फोन? मी फोन घेवून बाहेर आले.
"हेलो"
"हेलो गौरी, किती फोन करायचा? कुठे होतीस? ", राग, चीडचीड, काळजी अशा मिक्स्ड फीलीन्ग्स वाला आईचा आवाज.
"अगं, फोन पर्स मध्येच राहिला होता, त्यामुळे लक्षात आले नसेल."
"बरं, जेवलीस का?"
"नाही अजून, काम होतं खूप, जाईन आता."
"काय हे गौरी? येवढं काय काम असतं? दोन वाजून गेले, अशाने आजारी पडशील."
आई एकदा बोलायला लागली ना थांबतच नाही.
"अगं जाईन गं आता. बरं ते राहूदे, बाबांची तब्येत कशी आहे?"
"आहे बरी." एक सुस्कारा सोडत आई पुटपुटली.
"डॉक्टरांनी हजारदा सांगितलंय चहा वर्ज्य करा म्हणून, पण हा माणूस ऐकेल तर नशीब. जाऊदे, ते चालायचंच, बरं मी काय म्हणत होते, सुमन वन्स आल्या होत्या काल."
"वा, छान, कशी आहे ती?"
"बर्या आहेत, अगं त्या सांगत होत्या, त्यांच्या नणंदेच्या चुलत दीराच्या मावस बहिणीचा मुलगा पुण्यातच असतो. कुठल्यातर सॉफ्ट्वेअर कंपनीत आहे म्हणे. मॅनेजर आहे, एक लाख पगार आहे ."
"बरं मग?", मला हळूहळू गाडी कुठे शिरणार ह्याचा अंदाज येवू लागला होता.
"अगं तुझ्यासाठी विचारत होत्या. चांगले लोक आहेत, शिवाय आपल्या सांगलीचेच आहेत. पत्रिका जमते का ते पाहावे का?"
"आई, काय गं!!! तुला सांगितलं ना, आता बास्स म्हणून. मी कंटाळलेय या सगळ्याला आता"
"असं काय करतेस? येत्या मे मध्ये अठ्ठावीस पूर्ण होतील तुला. म्हातारी झाल्यावर का लग्न करणार आहेस. अशा गोष्टी वेळच्या वेळी झालेल्या चांगल्या असतात @@*****क्ष्क्ष्क्ष्क्ष्..."
पुढचं सगळं आता मला व्यवस्थित पाठ झालं होतं- आम्ही काय भल्यासाठी सांगतो, तुझ्या वयाची असताना मी तुला शाळेत सोडायला जात होते वगैरे, वगैरे..
"आई, मला भूक लागली आहे, मला जेवायला जावूदे"
हा रामबाण उपाय नेहमी काम करून जायचा. लेकराला भूक लागलीये म्हटल्यावर जगातल्या कुठल्याही आईचे शब्दसुद्धा घशातच अडकतील.
"बरं बाई, जा. पण मी काय सांगितलंय ते लक्षात ठेव."
हुश्श.. आईला असं दुखावताना मला सुद्धा काही आनंद होत नव्हता, पण काही गोष्टी, काही प्रसंग खूप खोलवर मनात रुतून बसले होते.साधारण दोन-तीन वर्षांपूर्वी हा पाहण्याचा, कांदा पोह्यांच्या कार्यक्रमांचा प्रपंच सुरू झाला होता. कुठे मुलगी नकटीच आहे, जास्त सावळीच आहे, जरा जास्त बुटकीच आहे, तर कुठे मुलाला पगार कमी आहे, थोडा जास्तच उंच आहे, त्याच्या पणजीला कोड होते,तर कुठे मलाच मुलगा अगदी काका सारखा वाटल एक ना अनेक न चे पाढे पाठ झाले होते.आईचे खंडोबा पासून अगदी हाजी अली पर्यंत सगळ्याना नवस बोलून झाले होते. शेवटी एका ठिकाणी रडत खडत का होईना, ठरलं. अगदी साखरपुड्यापर्यंत. पण मधूनच मुलच्या आईने, अहो, काय ही मुलगी, साधी टिकली सुद्धा लावत नाही, असं नाक मुरडायला सुरुवात केली आणि आज्ञाधारक मुलानेही तीच भुणभुण लावली. माझ्याही रागाचा पारा चढला, आणि व्हायचे तेच झाले, सगळं फिसकटलं. तेव्हापासून या सगळ्या प्रकाराची शिसारी आल्यासारखं झालं होतं. हे सो कॉल्ड सुशिक्षित लोक सुध्दा छोट्या छोट्या गोष्टींत मन दाखवताना पाहून तर उबगच आला आणि एक खूणगाठ मनाशी पक्की केली की, आता नो मोअर कांदा पोहे आणि ठरवा ठरवी काय व्हायच ते होवूदे.
मी पर्स उचलली, वॉश रूम मध्ये जावून चेहरा स्वच्छ धुतला, केस नीट केले, पावडर वगैरे फासून, अॅट लिस्ट बाहेरून फ्रेश झाले आणि कॅन्टीन कडे निघाले
(क्रमशः)
Sunday, March 13, 2011
Taste back home :)
What started out as another laid back Saturday did end to be quite a feast for me. As usual, I woke up late, had a long, relaxed bath, heavy lunch and a compulsory weekend nap. And just as Indian batsmen put up a dismal show after master blaster's heroics against SA in a World Cup Match, no astrologer was needed to predict the result. So, I switched off the idiot box and decided to take a long walk. I hit the road to spend a quiet evening on noisy Pune streets.
Being a bizarre wanderlust, I started from my place in Kothrud, went all the way from Mhatre bridge, Dandekar bridge to Sarasbaug. Spent some moments at Ganesh temple and headed back. This time, I chose different route. I went via neelayam, Shastri Road, and just as I reached Deccan, almost 6 miles of walk started sending hunger alarms from stomach to brain.
So, I took right turn and went to J.M. Road, the true gourmet’s paradise. On a Saturday evening, on J.M. road, dream of a foodie comes true. And, just when I was confused with sheer opulence, it had to offer in terms of tongue ticklers, my eyes were caught by a long lost but familiar sight, a stall reading ‘Sangli Oli Bhel’, in the lane where crossword used to be, and wow my eyes were lit up!!!. On the way, there were couple of MH10s parked, so there were few already like me, who had come to get a sense of déjà-vu. It didn’t even take me a second to place the order - "Bhel-Puri". It’s prepared in unique Sangli style.Bhel puri completely takes up a different incarnation in Sangli. There, they have Panipuri's puris stuffed with tangy, spicy tamarind extract and a thinner green chilly, mint prawth. These puris are topped up with generous spread of Bhel, that too made in Sangli special style which again makes use of the spicy tamarind juices, served with ample amount of shev, onions, finely chopped cilantro and topped up with a whole boiled green chilly. Bhel is also made with different churmuras (puffed rice) from the ones in Pune. These are smaller, fatter churmuras made of short grained rice cultivated in and around Sangli. These churmuras in Bhel are not plain, bland ones, they are coated with a bit of turmeric and salt, this helps in enhancing the flavor. Every bite of it took me gradually backwards reliving some of the best moments I spent eating at every popular eating joints in Sangli, may it be Bhel outside Pratapsinh Udyan, or Pav bhaji at Sarovar, or hot Pohes at Ganesh, Vishrambaug, or Patties Pav at Safa's outside Walchand, Doodh Coldrink at ND's in Pushparaj Chowk etc. etc. etc..As every good thing comes to end, my bhel puri too had to finish and I had to start bak to Kothrud.
On my way back, I kept on wondering that like me, many of us have migrated to big cities like Pune, Mumbai, Banglore etc. for various reasons. As grown ups, we keep missing the places where we spent our growing days, the best days in our lives, although I have always speculated what do we miss the most, the places? or the people? Anyway, in today's age of internet, chats, androids, 3G mobiles, we take pride in saying that everything is just a click away. Still, have we ever realised that human being's basic necessity, "Food", still remains the unbeatable link that again and again keeps us connected to Home. Today, it was me who connected a little more. So, what you guys thinking? Just choose a quiet weekend, keep all your stress at bay, and visit all those numerous Kolhapuris, Khandeshis, Konkanis, Andhra messes etc. etc. eating joints spread all across Pune, Mumbai, Bangalore and serve your palette a glimpse of nostalgia :)
Being a bizarre wanderlust, I started from my place in Kothrud, went all the way from Mhatre bridge, Dandekar bridge to Sarasbaug. Spent some moments at Ganesh temple and headed back. This time, I chose different route. I went via neelayam, Shastri Road, and just as I reached Deccan, almost 6 miles of walk started sending hunger alarms from stomach to brain.
So, I took right turn and went to J.M. Road, the true gourmet’s paradise. On a Saturday evening, on J.M. road, dream of a foodie comes true. And, just when I was confused with sheer opulence, it had to offer in terms of tongue ticklers, my eyes were caught by a long lost but familiar sight, a stall reading ‘Sangli Oli Bhel’, in the lane where crossword used to be, and wow my eyes were lit up!!!. On the way, there were couple of MH10s parked, so there were few already like me, who had come to get a sense of déjà-vu. It didn’t even take me a second to place the order - "Bhel-Puri". It’s prepared in unique Sangli style.Bhel puri completely takes up a different incarnation in Sangli. There, they have Panipuri's puris stuffed with tangy, spicy tamarind extract and a thinner green chilly, mint prawth. These puris are topped up with generous spread of Bhel, that too made in Sangli special style which again makes use of the spicy tamarind juices, served with ample amount of shev, onions, finely chopped cilantro and topped up with a whole boiled green chilly. Bhel is also made with different churmuras (puffed rice) from the ones in Pune. These are smaller, fatter churmuras made of short grained rice cultivated in and around Sangli. These churmuras in Bhel are not plain, bland ones, they are coated with a bit of turmeric and salt, this helps in enhancing the flavor. Every bite of it took me gradually backwards reliving some of the best moments I spent eating at every popular eating joints in Sangli, may it be Bhel outside Pratapsinh Udyan, or Pav bhaji at Sarovar, or hot Pohes at Ganesh, Vishrambaug, or Patties Pav at Safa's outside Walchand, Doodh Coldrink at ND's in Pushparaj Chowk etc. etc. etc..As every good thing comes to end, my bhel puri too had to finish and I had to start bak to Kothrud.
On my way back, I kept on wondering that like me, many of us have migrated to big cities like Pune, Mumbai, Banglore etc. for various reasons. As grown ups, we keep missing the places where we spent our growing days, the best days in our lives, although I have always speculated what do we miss the most, the places? or the people? Anyway, in today's age of internet, chats, androids, 3G mobiles, we take pride in saying that everything is just a click away. Still, have we ever realised that human being's basic necessity, "Food", still remains the unbeatable link that again and again keeps us connected to Home. Today, it was me who connected a little more. So, what you guys thinking? Just choose a quiet weekend, keep all your stress at bay, and visit all those numerous Kolhapuris, Khandeshis, Konkanis, Andhra messes etc. etc. eating joints spread all across Pune, Mumbai, Bangalore and serve your palette a glimpse of nostalgia :)
Thursday, February 24, 2011
शाळा
'शाळा' म्हणजे काय रसायन असतं हे शाळा सोडल्यावरच कळत असेल बहुतेक. ती खाकी चड्डी, तो चुरगाळलेला पांढरा शर्ट, ती पाण्याची व्याटरब्याग, अजून स्कूल बॅग न झालेले साधे सुधे दप्तर,तो अजून लंच बॉक्स न झालेला जेवणाचा डब्बा, ती मधली सुट्टी, ती हिरो जेट सायकल, ते वर्षानुवर्षे करकटकांची कलाकुसर सहन करत आलेले लाकडी बाक, ते एकमेकाना फेकून मारलेले कागदाचे बोळे, तो हवाहवासा वाटणारा मराठीचा तास,ते जीवघेणे बीजगणित आणि भूमिती ,ते नदीकाठचे ग्राऊंड, ते अनवाणी पायांनी तासन तास खेळलेले हाफ पीच क्रिकेट,शेजारी संथपणे वाहणारी कृष्णामाई, नदीपलीकडचे कायम हिरवेगार शेत आणि नारळाच्या बागा, उजवीकडे दिमाखात उभा असलेला आयर्विन पूल, अशा एक ना अनेक आठवणी, कितीक दिवस, कितीक क्षण. ह्या क्षणांचे कधीच मोल होवू शकत नाही.म्हणूनच कदाचित त्यांना 'सोनेरी क्षण' म्हणत असावेत!!!
--चैतन्य
--चैतन्य
Sunday, February 20, 2011
Crushes Unlimited :)- part 1
Having a crush is birth right of a man and at least I ,till date have tried my best to utilize it to the fullest :). People talk about big things like unselfish, platonic, genuine etc. etc. types of loves, which I have no knowledge of, however I swear to Romeo-Juliette, Laila-Majanu, Heer-Ranjha, Raj-simran etc. etc. that all my crushes have been truly sincere and genuine ones :) (please don’t ask me to define what’s a genuine crush now) although all these numerous crushes flying high like a brave eagle at their peak, finally crashed into an humble, helpless popats. But still, that does not deny me my birth right to have crush again and I keep paying my duties as a responsible citizen fully aware of my rights..
As it happens with most of us around, as far as I can remember, it all started in school. My first crush was my school teacher. In that age when you are oblivious of what you look to find in a feminine company; I was in awe of her sweetness and the fact that she was the only teacher who had spared me of punishments which I always deserved being one of the naughtiest kids. But, I guess, this chapter didn’t take long to get over as after few months, I never saw her in school. Later, I came to know that she was just a temporary teacher who had replaced one of the teachers who was on her maternity leave. Nevertheless, this marked the beginning of the crush – crash cat mouse game in my life :)
No sooner was the first tremor over, than a new one hit. She was my new classmate. I don’t really remember whether she was beautiful or not or rather I was too small to understand this aspect, but one thing was for sure that I simply loved her smile, her loud laughs, her standing first in every exam, her coming to school in a car, everything would just add oxygen to my breaths. Her pony tail, her school bag, her water bottle, pencils ,easers, sharpeners, literally everything seemed worth Gold to me. This cute little obsession did continue for quite a while, till we shifted our home and hence my school and as I would do number of times again, I had to move on.
The saga continued in bits and pieces throughout high school as well. I won’t really be talking about all but one. I am sure everyone’s adolescence whether man or a woman would have such velvety moments to share, no matter how much he or she tries to live in a state of denial. Ok, enough of philosophy, that’s never been my cup of tea :), let’s come to the point, those days, I was flying high with my brand new Hero Jet cycle which my father bought me as it was the cheapest option those days. Every day, going to school riding my bicycle was no less than a feeling of being in a Mercedes Benz. And bang!!!!, one day through by lanes of the school, I saw her delicately and carefully riding her even more beautiful BSA Lady Bird.. (Yes, gone are the good old days of Hero jets and Lady Birds, I wish I had a time machine:(). She was simply amazing, extremely fair, almost with a milk like complexion, had a very fashionable hair cut for a small town like ours, her shoe socks, nail paint, ear rings, bangles, everything matching her school uniform (hmm, I believe, when God created woman, he created her with one inherent quality – “The Fashion sense”). I took a second or two to come back to senses. I just felt like butterflies flying all around. The day marked the start of few radical changes. I started being extra careful about getting my uniform ironed well, neatly oiling and combing hair, brushing teeth extra clean, wiping and polishing shoes every other day. I would every now and then find an excuse to get out of classroom and wander in the veranda so that whenever I would pass her classroom, I would get a glimpse of hers because she used to sit in different classroom due to late admission. But I could never find words to talk to her. All my fruitless attempts to approach her always failed as my guts and my courage always eluded me owing much to my typically conservative middleclass Maharashtrian upbringing and even more conservative and the strictest school in the town where even talking to someone of opposite sex was considered a taboo . AS everything was going like middle overs in an One day match, suddenly started the powerplay of slog overs and we were engulfed by a daemon of SSC exams (These exams always kill the most precious days in our lives). There was absolutely no time for anything but papers, scores, results and futile merit list competitions. And as I secured admission to junior college, I had no new of hers except for the fact that she stood 3rd in the School. After some casual inquiries, I found that she moved to some bigger city may be Pune or Mumbai for further education ending my another longish loyal crush and leaving me wondering what if I was never as shy and prudish?
(To be Continued..)
As it happens with most of us around, as far as I can remember, it all started in school. My first crush was my school teacher. In that age when you are oblivious of what you look to find in a feminine company; I was in awe of her sweetness and the fact that she was the only teacher who had spared me of punishments which I always deserved being one of the naughtiest kids. But, I guess, this chapter didn’t take long to get over as after few months, I never saw her in school. Later, I came to know that she was just a temporary teacher who had replaced one of the teachers who was on her maternity leave. Nevertheless, this marked the beginning of the crush – crash cat mouse game in my life :)
No sooner was the first tremor over, than a new one hit. She was my new classmate. I don’t really remember whether she was beautiful or not or rather I was too small to understand this aspect, but one thing was for sure that I simply loved her smile, her loud laughs, her standing first in every exam, her coming to school in a car, everything would just add oxygen to my breaths. Her pony tail, her school bag, her water bottle, pencils ,easers, sharpeners, literally everything seemed worth Gold to me. This cute little obsession did continue for quite a while, till we shifted our home and hence my school and as I would do number of times again, I had to move on.
The saga continued in bits and pieces throughout high school as well. I won’t really be talking about all but one. I am sure everyone’s adolescence whether man or a woman would have such velvety moments to share, no matter how much he or she tries to live in a state of denial. Ok, enough of philosophy, that’s never been my cup of tea :), let’s come to the point, those days, I was flying high with my brand new Hero Jet cycle which my father bought me as it was the cheapest option those days. Every day, going to school riding my bicycle was no less than a feeling of being in a Mercedes Benz. And bang!!!!, one day through by lanes of the school, I saw her delicately and carefully riding her even more beautiful BSA Lady Bird.. (Yes, gone are the good old days of Hero jets and Lady Birds, I wish I had a time machine:(). She was simply amazing, extremely fair, almost with a milk like complexion, had a very fashionable hair cut for a small town like ours, her shoe socks, nail paint, ear rings, bangles, everything matching her school uniform (hmm, I believe, when God created woman, he created her with one inherent quality – “The Fashion sense”). I took a second or two to come back to senses. I just felt like butterflies flying all around. The day marked the start of few radical changes. I started being extra careful about getting my uniform ironed well, neatly oiling and combing hair, brushing teeth extra clean, wiping and polishing shoes every other day. I would every now and then find an excuse to get out of classroom and wander in the veranda so that whenever I would pass her classroom, I would get a glimpse of hers because she used to sit in different classroom due to late admission. But I could never find words to talk to her. All my fruitless attempts to approach her always failed as my guts and my courage always eluded me owing much to my typically conservative middleclass Maharashtrian upbringing and even more conservative and the strictest school in the town where even talking to someone of opposite sex was considered a taboo . AS everything was going like middle overs in an One day match, suddenly started the powerplay of slog overs and we were engulfed by a daemon of SSC exams (These exams always kill the most precious days in our lives). There was absolutely no time for anything but papers, scores, results and futile merit list competitions. And as I secured admission to junior college, I had no new of hers except for the fact that she stood 3rd in the School. After some casual inquiries, I found that she moved to some bigger city may be Pune or Mumbai for further education ending my another longish loyal crush and leaving me wondering what if I was never as shy and prudish?
(To be Continued..)
Saturday, February 19, 2011
विश्वचषक - काही प्रसंग काळजावर कोरून ठेवलेले..
मित्रहो,
आजपासून दहाव्या क्रिकेट वर्ल्ड कपची सुरुवात झाली, आताच बांग्लादेशने टॉस जिंकल्याचे ऐकले आणि आम्ही त्या शकीब्याच्या नावाने बोटे मोडत टंकायला बसलो.च्यायला, इंदिरा आ़क्कांनी बांग्लादेशला काय भारताच्या गळ्यात खोडा अडकवायलाच जन्माला घातले की काय असाच आम्हाला प्रश्न पडतो. असो, धोनी आणि कं ला २००७ चे उट्टे काढण्याच्या शुभेच्छा..
आज आपण काही अविस्मरणिय प्रसंगांबद्दल बोलू, जे केवळ माझ्याच नाही, तर तमाम क्रिकेट दर्दींच्या ह्रदयावर अगदी लेण्यांसारखे कोरलेले आहेत.
१. प्रसाद वि. सोहेल
http://www.youtube.com/watch?v=Byl3zrlF4ZE
आहाहा!!!! वेंकटेश प्रसादने त्या उद्दामुद्दीन आमिर सोहेल ची दांडी वाकविली तो हा क्षण. प्रसाद भाऊ, अहो जयसुर्याने तुमची कितीही धुलाई केली असली तरी, केवळ ह्या चेंडूसाठी तुमची शंभर अपराध सुद्धा आम्ही पोटात घालायला तयार आहोत. सोहेल ने खिजविल्यानंतर, हा चेंडू टाकण्यासाठी तुम्ही तुमच्या शरीरात असतील नसतील अशा सगळ्या हाडांमधली ताकद एकवटली होती, ती फर्लांगभर मागे उडत गेलेली स्टंप तेच दाखवत आहे. आम्ही जर कुठल्या कुडमुडेवाडीचेही बादशहा असतो ना तरीही, आमचे अर्धे राज्यसुद्धा तुम्हाला बहाल केले असते. ह्या एका चेंडूने पाकिस्तानच्या उन्मत्त हत्तीला अक्षरशः लोळविले आणि भारताने बघता बघता सामना खिशात घातला..
२. गिब्स वर्ल्ड कप सोडतो
http://www.youtube.com/watch?v=yJAp30jzHdE
हर्शेल गिब्स ने स्टीव्ह वॉ चा झेल नाही सोडला, तर वर्ल्ड कपच सोडला, गिब्स बहुतेक एरंडेलाची बाटली रिचवूनच उभा होता, म्हणूनच इतकी हागीनघाई झाली होती. ऑस्ट्रेलियाला त्यावेळी जिंकायला जवळजवळ १५० धावा हव्या होत्या आणि चार खंदे वीर तंबूत परतले होते. नंतर वॉ साहेबांनी त्यांच्या नेहमीच्याच स्टाईल मधे खेळत अप्रतिम शतक झळकावले आणि संघाला सेमी फायनल मधे घेवून गेले, ह्याला म्हणतात Captain's knock (अझर्या, ऐकतोयेस ना रे?)
३.ऑस्ट्रेलिया वि अफ्रिका १९९९ सेमी फायनल
http://www.youtube.com/watch?v=fxVNtuDKsds&feature=related
हार्टब्रेक, हार्टब्रेक म्हणतात तो हाच का असा प्रश्न पडावा हा तो क्षण. शेन वॉर्नने निम्म्या अफ्रिकन संघाला धूळ चारल्यानंतरही क्लुसनर दादाने श्रीकृष्णाने एका करंगळीवर गोवर्धन उचलावा तसा एकहाती सामना खेचून आणला होता. शेवटच्या षटकात ९ धावा हव्या असताना, ह्या झुलु आयकॉन ने दोन खणखणीत चौकार मारून विजयावर जवळजवळ शिक्कामोर्तब का काय म्हणतात तेही केले होते, आणि मग अचानक तिसर्या चेंडूवर अगदी एखाद्या यजमानाने सत्यनारायणाचा प्रसाद वाटावा इतक्या सहजपणे फिल्डरच्या पुढ्यात बॉल सरकवून हा वेड्यासारखा पळत सुटला, आणि तिकडे तो कर्मदरिद्री डोनाल्ड सुद्धा बूटांना फेविकॉल लावल्यासारखा क्रीझ मधेच चिकटून उभा राहिला, अर्थात बॉल फिल्डरकडे गेल्यावर तो तरि काय करणार म्हणा? येवढ्यात त्या जात्याच कावेबाज ऑसींनी डाव साधला आणि सामना टाय करवून केवळ सुपर सिक्स मधील विजयाच्या जोरावर फायनल गाठली.
४.सचिन शोएब्याला धुतो, २००३ वर्ल्ड कप
http://www.youtube.com/watch?v=kPguR7QoWIk
वा!! वा!! आणि वा!! हा क्षण तमाम भारतीयांनी देवघरातील फोटोसारखा ह्रदयातील मंदिरात जपून ठेवला आहे.. जितके बोलावे तितके थोडे, दशकातील सर्वोत्कृष्ट क्रिकेट क्षण असेच ह्याचे वर्णन करावे लागेल. पहा तरी, सचिनने किती सहज त्त्या शोएब्याचा मात्र १५० कि मी प्रति तास येणारा बॉल प्रेक्षकांमधे भिरकाविला.हा फक्त एक सिक्स नव्हता, तर तो रावळपिंडीचा खराटा, सगळी पाकिस्तानी टीम, पाकिस्तानी चाहते, सगळ्यांच्या तोंडावर एक सणसणीत चपराकच होती, इतकी सणसणीत की त्यामुळे आलेल्या भोवळीतून पाकिस्तान टीम आजतागायत सावरलीच नाही.अरे सच्या, भावा त्यो २००३ चा वर्ल्ड कप आपलाच हुता रे, ऐन वेळी त्या नतद्र्ष्ट बॉलर्स नी माती खाल्ली आणि होत्याची नव्हते केले :(
त्या २००७ च्या वर्ल्ड कप च्या आमच्या काहीच आठवणी नाहीत, तसेही लक्षात राहण्यासारखे त्यात होतेच काय?
यंदाचा वर्ल्ड कप भारतातच होत आहे, तर करोडोंच्या शुभेच्छा भारतीय संघाच्या पाठीशी आहेतच. मुंबापुरीच्या मैदानात, धोनी आणि संघाने विश्वचषक उंचवावा, हीच सिद्धिविनायका चरणी प्रार्थना :)
आजपासून दहाव्या क्रिकेट वर्ल्ड कपची सुरुवात झाली, आताच बांग्लादेशने टॉस जिंकल्याचे ऐकले आणि आम्ही त्या शकीब्याच्या नावाने बोटे मोडत टंकायला बसलो.च्यायला, इंदिरा आ़क्कांनी बांग्लादेशला काय भारताच्या गळ्यात खोडा अडकवायलाच जन्माला घातले की काय असाच आम्हाला प्रश्न पडतो. असो, धोनी आणि कं ला २००७ चे उट्टे काढण्याच्या शुभेच्छा..
आज आपण काही अविस्मरणिय प्रसंगांबद्दल बोलू, जे केवळ माझ्याच नाही, तर तमाम क्रिकेट दर्दींच्या ह्रदयावर अगदी लेण्यांसारखे कोरलेले आहेत.
१. प्रसाद वि. सोहेल
http://www.youtube.com/watch?v=Byl3zrlF4ZE
आहाहा!!!! वेंकटेश प्रसादने त्या उद्दामुद्दीन आमिर सोहेल ची दांडी वाकविली तो हा क्षण. प्रसाद भाऊ, अहो जयसुर्याने तुमची कितीही धुलाई केली असली तरी, केवळ ह्या चेंडूसाठी तुमची शंभर अपराध सुद्धा आम्ही पोटात घालायला तयार आहोत. सोहेल ने खिजविल्यानंतर, हा चेंडू टाकण्यासाठी तुम्ही तुमच्या शरीरात असतील नसतील अशा सगळ्या हाडांमधली ताकद एकवटली होती, ती फर्लांगभर मागे उडत गेलेली स्टंप तेच दाखवत आहे. आम्ही जर कुठल्या कुडमुडेवाडीचेही बादशहा असतो ना तरीही, आमचे अर्धे राज्यसुद्धा तुम्हाला बहाल केले असते. ह्या एका चेंडूने पाकिस्तानच्या उन्मत्त हत्तीला अक्षरशः लोळविले आणि भारताने बघता बघता सामना खिशात घातला..
२. गिब्स वर्ल्ड कप सोडतो
http://www.youtube.com/watch?v=yJAp30jzHdE
हर्शेल गिब्स ने स्टीव्ह वॉ चा झेल नाही सोडला, तर वर्ल्ड कपच सोडला, गिब्स बहुतेक एरंडेलाची बाटली रिचवूनच उभा होता, म्हणूनच इतकी हागीनघाई झाली होती. ऑस्ट्रेलियाला त्यावेळी जिंकायला जवळजवळ १५० धावा हव्या होत्या आणि चार खंदे वीर तंबूत परतले होते. नंतर वॉ साहेबांनी त्यांच्या नेहमीच्याच स्टाईल मधे खेळत अप्रतिम शतक झळकावले आणि संघाला सेमी फायनल मधे घेवून गेले, ह्याला म्हणतात Captain's knock (अझर्या, ऐकतोयेस ना रे?)
३.ऑस्ट्रेलिया वि अफ्रिका १९९९ सेमी फायनल
http://www.youtube.com/watch?v=fxVNtuDKsds&feature=related
हार्टब्रेक, हार्टब्रेक म्हणतात तो हाच का असा प्रश्न पडावा हा तो क्षण. शेन वॉर्नने निम्म्या अफ्रिकन संघाला धूळ चारल्यानंतरही क्लुसनर दादाने श्रीकृष्णाने एका करंगळीवर गोवर्धन उचलावा तसा एकहाती सामना खेचून आणला होता. शेवटच्या षटकात ९ धावा हव्या असताना, ह्या झुलु आयकॉन ने दोन खणखणीत चौकार मारून विजयावर जवळजवळ शिक्कामोर्तब का काय म्हणतात तेही केले होते, आणि मग अचानक तिसर्या चेंडूवर अगदी एखाद्या यजमानाने सत्यनारायणाचा प्रसाद वाटावा इतक्या सहजपणे फिल्डरच्या पुढ्यात बॉल सरकवून हा वेड्यासारखा पळत सुटला, आणि तिकडे तो कर्मदरिद्री डोनाल्ड सुद्धा बूटांना फेविकॉल लावल्यासारखा क्रीझ मधेच चिकटून उभा राहिला, अर्थात बॉल फिल्डरकडे गेल्यावर तो तरि काय करणार म्हणा? येवढ्यात त्या जात्याच कावेबाज ऑसींनी डाव साधला आणि सामना टाय करवून केवळ सुपर सिक्स मधील विजयाच्या जोरावर फायनल गाठली.
४.सचिन शोएब्याला धुतो, २००३ वर्ल्ड कप
http://www.youtube.com/watch?v=kPguR7QoWIk
वा!! वा!! आणि वा!! हा क्षण तमाम भारतीयांनी देवघरातील फोटोसारखा ह्रदयातील मंदिरात जपून ठेवला आहे.. जितके बोलावे तितके थोडे, दशकातील सर्वोत्कृष्ट क्रिकेट क्षण असेच ह्याचे वर्णन करावे लागेल. पहा तरी, सचिनने किती सहज त्त्या शोएब्याचा मात्र १५० कि मी प्रति तास येणारा बॉल प्रेक्षकांमधे भिरकाविला.हा फक्त एक सिक्स नव्हता, तर तो रावळपिंडीचा खराटा, सगळी पाकिस्तानी टीम, पाकिस्तानी चाहते, सगळ्यांच्या तोंडावर एक सणसणीत चपराकच होती, इतकी सणसणीत की त्यामुळे आलेल्या भोवळीतून पाकिस्तान टीम आजतागायत सावरलीच नाही.अरे सच्या, भावा त्यो २००३ चा वर्ल्ड कप आपलाच हुता रे, ऐन वेळी त्या नतद्र्ष्ट बॉलर्स नी माती खाल्ली आणि होत्याची नव्हते केले :(
त्या २००७ च्या वर्ल्ड कप च्या आमच्या काहीच आठवणी नाहीत, तसेही लक्षात राहण्यासारखे त्यात होतेच काय?
यंदाचा वर्ल्ड कप भारतातच होत आहे, तर करोडोंच्या शुभेच्छा भारतीय संघाच्या पाठीशी आहेतच. मुंबापुरीच्या मैदानात, धोनी आणि संघाने विश्वचषक उंचवावा, हीच सिद्धिविनायका चरणी प्रार्थना :)
Subscribe to:
Posts (Atom)