मेंदीच्या पानावर - १

मी तणतणतच क्युबिकल मध्ये शिरले आणि बॅग जोरात डेस्क वर आदळली.
"काय झालं मॅडम?", आपला जाड फ्रेमचा चष्मा नीट करत सागरने विचारले.
"हे मेलं ट्रॅफिक रे, जरा पुढे सरकेल तर नशीब, नुसता वैताग आणलाय."
"ओक्के, मला वाटलं ब्वॉयफ्रेंडाशी भांडण बिंडण झाले की काय :)"
"हा हा हा, कै च्या कै"
मी खुर्चीत नीट बसतेच आहे तोपर्यंत फोन कोकलू लागला..
"हॅलो"
"हॅलो गवरी, बाला हियर"
बाला, आमचा मद्राशी मॅनेजर, ह्या गाढवाने एकदा तरी माझं नाव व्यवस्थित उच्चारावं अशी माझी कळकळीची इच्छा होती.
"हाय बाला, टेल मी"
"व्हेअर वेअर यू गवरी, आई वाज लूकिंग फार यू"
अरे बोक्या, नेहमी नवाच्या ठोक्याला हजर असते, तर पुसटशी दखल ही घेणार नाही, आणि नेमका आजच टपून बसला होतास.
"सॉरी बाला, बस वॉज लेट टुडे ड्यु टु हेवी ट्रॅफिक"
"न्येव्हर माईंड, क्यान यू कम टु माय ड्येस्क फॉर अ मिनट? वी आर हॅविंग अ क्विक टीम मीटींग"
ह्या बालाला मधूनच टीम मीटींग नावाचा भंपक प्रकार करण्याचा झटका यायचा, ज्यात फक्त तोच काहीतरी अगम्य भाषेत बडबड करायचा आणि बाकिचे आपले हो ला हो करायचे.
आजची मीटींग थोडी जास्त वेळच चालली. बाला स्वतःच काहीतरी पीजे मारून, स्वत:चं थुलथुलीत पोट सांभाळत खदाखदा हसत होता आणि बाकी सगळे निर्विकार चेहर्‍याने माना हलवत होते.
तो मीटींगचा टाईमपास संपवून मी जागेवर आले. सागर महाशय कुठल्याश्या किंगफिशर मॉडेल चे फोटोज अगदी भक्तिभावाने पाहण्यात तल्लीन झाले होते. मी गालातल्या गालात हसत मी मी म्हणणार्‍या मेल्स चेक करायला घेतल्या. बाप रे, सकाळपासून अगदी इश्शुजचा पाऊस पडत होता!!!!

शी बाबा, अर्धा दिवस सरत आला तरी कामात मन काही लागेना. एकापाठोपाठ एक ईश्शुस, डिफेक्ट्स पाठच सोडायला तयार नव्हते. तेजू तीन वेळा पिंग करून कंटाळली आणि एकटीच जेवायला निघून गेली.भरीस भर म्हणून की काय आजूबाजूला हळूच चोरून पाहावे म्हटले तर, पलीकडे बसणारा सुजल सिंग ही आलेला दिसत नव्हता.उंच, गोरापान, वेल बिल्ट, रोज नवीन हेअर स्टाईल ठेवणारा, क्लायंट पुढे फाडफाड इंग्रजी झाडणारा, स्टायलीश बाईक चालविणारा सुजल सगळ्या टीम चा हिरो होता. त्याने नुसते हाय म्हटले तरी मनात गुदगुल्या होत असत.

मी तंद्रीत असतानाच पर्स मधून मोबाईल खणखणल्याचा आवाज आला. घरचा फोन? मी फोन घेवून बाहेर आले.
"हेलो"
"हेलो गौरी, किती फोन करायचा? कुठे होतीस? ", राग, चीडचीड, काळजी अशा मिक्स्ड फीलीन्ग्स वाला आईचा आवाज.
"अगं, फोन पर्स मध्येच राहिला होता, त्यामुळे लक्षात आले नसेल."
"बरं, जेवलीस का?"
"नाही अजून, काम होतं खूप, जाईन आता."
"काय हे गौरी? येवढं काय काम असतं? दोन वाजून गेले, अशाने आजारी पडशील."
आई एकदा बोलायला लागली ना थांबतच नाही.
"अगं जाईन गं आता. बरं ते राहूदे, बाबांची तब्येत कशी आहे?"
"आहे बरी." एक सुस्कारा सोडत आई पुटपुटली.
"डॉक्टरांनी हजारदा सांगितलंय चहा वर्ज्य करा म्हणून, पण हा माणूस ऐकेल तर नशीब. जाऊदे, ते चालायचंच, बरं मी काय म्हणत होते, सुमन वन्स आल्या होत्या काल."
"वा, छान, कशी आहे ती?"
"बर्‍या आहेत, अगं त्या सांगत होत्या, त्यांच्या नणंदेच्या चुलत दीराच्या मावस बहिणीचा मुलगा पुण्यातच असतो. कुठल्यातर सॉफ्ट्वेअर कंपनीत आहे म्हणे. मॅनेजर आहे, एक लाख पगार आहे ."
"बरं मग?", मला हळूहळू गाडी कुठे शिरणार ह्याचा अंदाज येवू लागला होता.
"अगं तुझ्यासाठी विचारत होत्या. चांगले लोक आहेत, शिवाय आपल्या सांगलीचेच आहेत. पत्रिका जमते का ते पाहावे का?"
"आई, काय गं!!! तुला सांगितलं ना, आता बास्स म्हणून. मी कंटाळलेय या सगळ्याला आता"
"असं काय करतेस? येत्या मे मध्ये अठ्ठावीस पूर्ण होतील तुला. म्हातारी झाल्यावर का लग्न करणार आहेस. अशा गोष्टी वेळच्या वेळी झालेल्या चांगल्या असतात @@*****क्ष्क्ष्क्ष्क्ष्..."
पुढचं सगळं आता मला व्यवस्थित पाठ झालं होतं- आम्ही काय भल्यासाठी सांगतो, तुझ्या वयाची असताना मी तुला शाळेत सोडायला जात होते वगैरे, वगैरे..
"आई, मला भूक लागली आहे, मला जेवायला जावूदे"
हा रामबाण उपाय नेहमी काम करून जायचा. लेकराला भूक लागलीये म्हटल्यावर जगातल्या कुठल्याही आईचे शब्दसुद्धा घशातच अडकतील.
"बरं बाई, जा. पण मी काय सांगितलंय ते लक्षात ठेव."
हुश्श.. आईला असं दुखावताना मला सुद्धा काही आनंद होत नव्हता, पण काही गोष्टी, काही प्रसंग खूप खोलवर मनात रुतून बसले होते.साधारण दोन-तीन वर्षांपूर्वी हा पाहण्याचा, कांदा पोह्यांच्या कार्यक्रमांचा प्रपंच सुरू झाला होता. कुठे मुलगी नकटीच आहे, जास्त सावळीच आहे, जरा जास्त बुटकीच आहे, तर कुठे मुलाला पगार कमी आहे, थोडा जास्तच उंच आहे, त्याच्या पणजीला कोड होते,तर कुठे मलाच मुलगा अगदी काका सारखा वाटल एक ना अनेक न चे पाढे पाठ झाले होते.आईचे खंडोबा पासून अगदी हाजी अली पर्यंत सगळ्याना नवस बोलून झाले होते. शेवटी एका ठिकाणी रडत खडत का होईना, ठरलं. अगदी साखरपुड्यापर्यंत. पण मधूनच मुलच्या आईने, अहो, काय ही मुलगी, साधी टिकली सुद्धा लावत नाही, असं नाक मुरडायला सुरुवात केली आणि आज्ञाधारक मुलानेही तीच भुणभुण लावली. माझ्याही रागाचा पारा चढला, आणि व्हायचे तेच झाले, सगळं फिसकटलं. तेव्हापासून या सगळ्या प्रकाराची शिसारी आल्यासारखं झालं होतं. हे सो कॉल्ड सुशिक्षित लोक सुध्दा छोट्या छोट्या गोष्टींत मन दाखवताना पाहून तर उबगच आला आणि एक खूणगाठ मनाशी पक्की केली की, आता नो मोअर कांदा पोहे आणि ठरवा ठरवी काय व्हायच ते होवूदे.
मी पर्स उचलली, वॉश रूम मध्ये जावून चेहरा स्वच्छ धुतला, केस नीट केले, पावडर वगैरे फासून, अ‍ॅट लिस्ट बाहेरून फ्रेश झाले आणि कॅन्टीन कडे निघाले
(क्रमशः)