When It Rains!!!

It’s 6:35 in the evening, my company bus is trudging its way on dusty highway from Hinjewadi to the city of Pune. It’s pale, excruciatingly humid, but relievingly breezy outside for a usual May evening. Inside, it’s filled up with a sultry air of calm, concealing volcanic unrests within many minds. Most of them have dozed off, some even falling unconsciously on the shoulders of their neighbors with each jerk of a pothole, some looking in blank with a Himalayan frustration residing right from temples to chins, some contemplating something obscure (US –Iraq relations may be, huh??), some may be thinking of a revenge with their TLs, PMs, etc., some may be miffed by some abstruse company policy clause which wasn’t stated to them at the time of joining, some not happy with their deployments causing live issues, some may not be happy with their defects being rejected by developers and some oblivious of all, just listening to express tweets of Radio channel RJs with headphones literally stuffed into ears. Once in a while, a girl on one of the backseats bursts out in a giggle on her mobile, she disturbs the deep slumber of her neighbors, they just give her a helpless look and again doze off, she becomes suddenly conscious and starts speaking in the lowest possible tone, the art only women have mastered. The bus hits Pashan-Bavadhan Road, It suddenly gets dark, cool breeze seems to be turning more valiant, the Sun seems cute while he sets, the picturesque DRDO area looks even more eye catching, I look at my old Nokia 1100 and kick myself for not having a mobile phone with camera. The lightning strikes in between sporadically, you sense it’s coming now. Faces start being lit up, not because they want it, just that home is coming closer now. I immediately start praying that let it rain once I reach home safe and sound. People start getting down slowly, some start worrying about the bus snailing itself via jam packed road, some seem to be in a hurry of life to leave the bus and reach the destination in no time as if there is no tomorrow. The bus quietly advances from heavily loaded Chandni chowk overlooking numerous local politicians’ digital posters with wry smiles on their faces ,painted with fresh crow-shits here and there, and bang, it explodes and heavens open up, I immediately follow the precedent and shut the window. It starts coming down heavily now, people are frustrated of being caught napping, after all who would carry bunch of heavy umbrellas and rain suits on a burning May morning from home, they have no option now though, they periodically get down at their stops, look for the nearest shelter or start running, running for life, I wonder they ever had. My bus stop as an inevitability comes along, as always driver parks a little ahead, I curse him in mind and get down with a little reluctance. As I feel the rain drops striking my spectacles, for a moment I ask myself when was the last time I was literally drenched, when was the last time, I danced in the rains, but only for a moment though and suddenly someone else in me takes over that former someone, and guess what, I start running, no sprinting towards shelter, running for life, I wonder I ever had?

मेंदीच्या पानावर - ३

एक हातभर मिनिट्स ऑफ मीटिंग खरडले, आणि आऊटलूक मध्ये सेंड चं बटन क्लिक केलं. हुश्श, त्या इंग्रज क्लायंटाचा आत्मा थंड झाला असेल आता. बास्स, आज तसंही जास्त काम नव्हतंच, बस निघायलाही बराच वेळ होता. बाहेर चांगलंच अंधारून आलं होतं. मोठ्या खिडक्यांच्या काचांवर पावसाचे टप्पोरे थेंब हळूहळू जमा होवू लागले होते. अशा वेळेला मस्त कॉफी प्यायचा मूड होतो. तेजू ऑफलाईन दिसत होती. मी मागे वळून सागरला विचारलं

" काय रे, बिझी आहेस का?"
"नाही गं, बोल ना."
"चल मग, कॉफी घेवूया का?"
"चल "
त्या जुनाट व्हेन्डींग मशीन शी खडखडाट करत आम्ही कॉफी, खरंतर कॉफी फ्लेवर्ड मिल्क घेवून खिडकीपाशी आलो. काचेतून कोसळणारा पाऊस न्याहाळत अगदी मशिन ची कॉफी सुद्धा छान वाटते. काही मिनिटं अशीच गेली.
"तुला पावसात भिजायला आवडतं का गं?", हळूच शांतता भंग करत सागरनं विचारलं.
"अं, ह्म्म, ह्यॅ, आजिबात नाही, पाऊस नुसता पाह्त एन्जॉय करणं वेगळं, पण पावसात भिजणं म्हणजे जीवावर येतं. तुला काय आवडतं की काय?"
"ह्म्म, लहानपणीच आवडायचं, अगदी खूप. आता कुठलं परवडतंय भिजायला. कसं असतं ना, अगदी काल परवापर्यंत हवाहवासा वाटणारा पाऊस जेव्हा एकदम irritating वाटायला लागतो ना, तेव्हा मान्य करावं की आपण म्हातारे होत आहोत."
"हम्म.."
"ए , तुझ्याबरोबर रोज कॅन्टीन मध्ये कोण सॉलिड आयटम असते गं?", अचानक सागरने डोळा मारत विचारलं
एकदम पहिल्या गिअर वरून चवथ्या गिअर वर जावं असं काहीसं मला वाटलं.
"का रे? बरंच लक्ष असतं साहेबांचं. बाय द वे, ती सुद्धा मला विचारत होती, तुझ्या बाजूला कोण तो ढापण्या बसलेला असतो, मोठमोठ्याने फोनवर ओरडत? " मीही चेष्टेच्या मूडमध्ये येत म्हणाले.
"अरे वा, ढापण्या तर ढापण्या, निदान एखाद्या सुंदर मुलीने दखल तर घेतली. ह्या कंपनीत राहिल्याचं सार्थक झालं म्हणायचं, आता मी सुखाने डोळे मिटायला मोकळा."
काहीही असलं तरी ह्याचा खेळकरपणा मात्र वाखाणण्यासारखा होता.
"बरं झालं, कंपनीवरून आठवलं, मी तुला सांगितलं का गं?"
"नाही, काय?"
"अगं मी पेपर टाकलाय. सध्या नोटीस पिरीयड सुरु आहे."
"वा, अभिनंदन, कुठे चाललायेस? आणि कधी आहे लास्ट डे?"
"थॅन्क्स, अजून दोन आठवडे आहे मी तुला त्रास द्यायला."
"काय? दोन आठवडे? आणि तू आता सांगतोयेस? कुठं चालला आहेस हे तरी सांगणार आहेस का?"
मी डोळे मोठे करत विचारलं.
"सिटी ग्रुप"
"वॉव!! मग तर काय, मस्त हाईक मिळाली असेल, ग्रेट, कॉन्ग्रॅट्स. चांगली ऑपॉर्च्युनिटी मिळाली आहे. आता मीच एकटी राहते की काय इथे असं वाटायला लागलंय?"
"तुझं काय जीना यहा, मरना यहा आहे की काय?"
"नाही रे, बघू ह्या अप्राईझल मध्ये काय मिळते ते, त्यावरून मी ठरवेन." मी एक उसासा सोडत माझं दरवर्षीचं स्टॅन्डर्ड उत्तर देवून टाकलं.
"वोक्के, ब्येष्ट ऑफ लक.."
"ठीक आहे,.चल मी निघते, बसची वेळ झाली, बाय, उद्या बोलू."
"बाय"
बाहेर पाऊस वाढतच होता. कशीबशी छत्री बंद करत मी पुढच्या सीटवर बसले.पण सागरशी बोलल्यापासून एकच विचार सारखा मनात घोळत होता. ह्या कंपनीत जवळजवळ चार वर्षे होत आली.माझ्याबरोबर जॉईन झालेल्यांपैकी फक्त मी आणि तेजूच उरलो होतो आता. अगदी सागरसारखे मला ज्युनिअर असलेले लोक सुध्दा सोडून गेले होते, चालले होते. असं नाही की मी बाहेर कुठे प्रयत्न केला नाही. पण, कुठे मनासारखे पॅकेज मिळत नव्ह्ते, तर कुठे मनासारखे काम.आणि चार वर्षं इथं राहून एक प्रकारच्या कम्फर्ट झोन मध्ये आल्यासारखं वाटत होतं, अगदी मागच्या सलग दोन अप्राईझल मध्ये प्रमोशन साठी डावलून सुध्दा. पण असा कुणी ओळखीतलं निघून चाललं की, असं विचारांचं चक्र मनात फिरत राहायचं.मला एक कळत नाही, एखादी ओळखीची व्यक्ती उद्यापासून नसणार ह्याचं दु:ख जास्त असतं की, तुम्हाला का अशी संधी मिळत नाही ह्याचं? आता ह्या वर्षी आर या पार, एकदा बालाशी स्पष्ट बोलून काय तो निर्णय घ्यायचाच असा मी दरवर्षीप्रमाणे निर्णय घेतला.
कानात रेडिओ मिर्चीच्या आर जे ची वायफळ बडबड, बाहेरचा ट्रॅफिक जॅम, जोरात कोसळणारा पाऊस, आणि त्याच्याहूनही वेगाने मनात कोसळणारे विचार, आजूबाजूचे वैतागलेले, झोपाळलेले आणि म्लान चेहरे, मला सुध्दा कधी झोप लागली कळालंच नाही.
(क्रमशः)